Geboren in 1953, begon Peter Verjans, bijgenaamd ‘Pitske’, op 10-jarige leeftijd met handballen bij Blauw-Wit Neerbeek. De eerste twee jaren van zijn handbalcarrière was alleen maar trainen, er waren namelijk nog geen pupillenteams en de aspiranten waren voor hem te groot. Het leverde hem echter geen Calimerocomplex op, aangezien Peter ondanks zijn lengte van 1,66 meter altijd zijn mannetje wist te staan.

De eerste successen dateren uit 1971, toen het juniorenteam van Blauw-Wit onverwacht Nederlands kampioen wist te worden. Groots feest, want het was de eerste keer dat een Beekse handbalploeg zich landelijk op de kaart zette. Ontvangst op het gemeentehuis, bijgestaan door fanfare Sint-Callistus en de drumband, was uiteraard op z’n plaats.

In 1977 lukte het seniorenteam van Dumphouse/Blauw-Wit om naar de hoogste klasse te promoveren. Een team met veel klinkende namen, zoals Piet Kivit, Wim Goossens, Hub Dohmen en Peter Verjans, wist V&L Geleen op de laatste competitiedag te verslaan. Ondertussen debuteerde Peter Verjans al in 1976 in het nationale team.

De eerste twee seizoenen in de eredivisie liet Blauw-Wit goed van zich horen, tweemaal werd de tweede plek behaald en zelfs de allereerste bekerfinale van het NHV had NCR/Blauw-Wit als finalist. In een ongekend grote omgebouwde handbalhal, namelijk het Ahoy in Rotterdam, werd de bekerfinale helaas verloren van Sittardia.

Tijdens zowel de seizoenen 1979/1980 en 1980/1981 werd NCR/Blauw-Wit tweemaal achtereenvolgens landskampioen. In 1980 speelde de blauw-witters de kampioenswedstrijd thuis tegen Swift Arnhem, in 1981 won het team uit bij Sittardia de landstitel. In alle wedstrijden was supportersclub ‘De Klompenclub’ uitvoerig aanwezig.

Ondanks dat het Nederlands team tijdens het B-WK in 1983 geen goede prestatie wist te leveren, werd Peter Verjans wel uitgeroepen tot ‘beste speler van het toernooi’. In totaal zou hij 82 interlands spelen over zeven jaar tijd.

Het leven van Peter werd tijdens een oefenduel tegen Caesar Beek op zaterdag 7 januari 1984 volledig omgegooid door een ernstige blessure. Hij brak zijn linkerkuitbeen en werd letterlijk door zijn broer Jacques van het veld gedragen. Het zou voorlopig zijn laatste wedstrijd worden.

Op 14 september 1985 werd er speciaal een afscheidswedstrijd georganiseerd voor Peter, waarbij het Nederlands nationaal team van 1983 en NCR/Blauw-Wit tegen elkaar speelden. In 1986 zou het terugkeren als trainer van het tweede team van Blauw-Wit. Direct dat seizoen wist het team ook kampioen te worden van de derde divisie en te promoveren naar de tweede divisie.

Door een grote bestuurscrisis bij Blauw-Wit in 1990 lijkt de club bijna te vergaan. Samen met zijn broer Jacques, gingen ze de Neerbeekse club van de afgrond halen. Peter werd hoofdtrainer en Jacques werd voorzitter.

Alle problemen van Blauw-Wit lijken door één wedstrijd te verdwijnen. Onder leiding van coach Peter Verjans weten de Nirbaekenaren in 1993 de nationale beker te winnen door Aalsmeer in de finale te verslaan.

In 1993, na het winnen van de nationale beker, volgt Paul Coenen hem op als coach van het herenteam van Blauw-Wit, wel blijft Peter betrokken bij de vereniging. Ook na de fusie met Caesar gaat Peter aan de slag als jeugdcoördinator bij de Beekse Fusie Club.

In aanloop van het seizoen 2001/2002, een dag na het jaarlijkse BFC-kamp waarbij Peter nog als vrijwilliger aanwezig was, overleed hij door een hartstilstand. Peter Verjans werd 48 jaar oud. Ter nagedachtenis werd al snel een jaarlijks jeugdtoernooi opgericht, genaamd het Peter Verjans Toernooi. In 2002 was de eerste editie.

Tot de dag van vandaag is de nalatenschap van Peter merkbaar in de gehele handbalwereld. Het Beekse handbal bloeit nog steeds, het jaarlijkse Peter Verjans Toernooi is een groots succes, en de zonen van Peter (Nicky en Robin) hebben in de voetsporen van hun vader mogen staan als talentvolle handballers.